اطلاعاتی درباره ورزش بوکس و اصول و قوانین آن
بوکس، مشت زنی یا بوکسینگ یکی از رشته های ورزش های رزمی نیست. بلکه مبارزه ای بین دو مبارز که در آن دو نفر با ضربات مشت در دو نوع آماتور و حرفه ای، با یکدیگر مبارزه می کنند.
ورزش بوکس امروزه طرفداران زیادی پیدا کرده و خیلی از مردم دنیا این ورزش را انجام میدهند، در واقع بوکس جزء ورزش های مدرن محسوب می شود. بوکس بعنوان یک ورزش رزمی به آمادگی بدنی کمک کرده و سبب تقویت قدرت، سرعت، چابکی، هماهنگی دست و چشم و استقامت در بوکسور ها می شود.
بدیهی است قوانین بوکس حرفه ای در خصوص افرادی که تمرین بوکس انجام میدهند به عنوان نوعی ورزش هوازی استفاده نمی شود. خیلی از تمرینات بوکس شامل چندین ایستگاه متنوع است که نوع مختلفی از تمرین بوکس در هر یک وجود دارد. مثلا، یک ایستگاه امکان دارد شامل یک مشت زدن به کیسه باشد، در حالیکه ایستگاه دیگر شامل طناب پریدن است. بارها و بارها، شخص تمرینات هر ایستگاه را به بازه زمانی سه دقیقه (همان طول دور بوکس) انجام می دهد، یک استراحت کوتاه انجام می دهد، سپس به تمرین ایستگاه بعدی میرود و آنرا برای سه دقیقه دیگر انجام می دهد. این سکانس مشخص می کند که یک بوکسور در طی مبارزات حقیقی چگونه خواهد بود.
تاریخچهٔ بوکس
مسابقه ورزش بوکس بطور رسمی در ششصد و هفتاد و هفت سال قبل از میلاد مسیح در بیست و سومین بازی المپیک در هاین که اولین نبرد این ورزش است شروع شده و «ابراستوس» اهل سمیرنا در این مسابقه فاتح و قهرمان شناخته شد.
این که قدیمی ترین نبرد بوکس به چه نوع صورت گرفت و چطور با یکدیگر می جنگیدند معلوم نیست. چنان که در تواریخ روم ذکر شده است که دو طرف مشت های خود را به چرمهای خامی محکم بسته و تلاش می کردند که با ضربات محکمی از این مشت های سخت و سنگین حریف را از پای درآورند. البته این مسابقات بدون رعایت وزن بدن انجام می شد.
بوکس در بازیهای المپیک باستان تقریباً مثل ورزش مشت زنی امروز بوده است و بطوریکه از شواهد و مدارک پیداست، مشت زنی امروزی چیز تازه ای نسبت به مشت زنی آن روزگاران ندارد. تنها در صورتیکه قهرمانان امپراتوری رم به این بازی روی آوردند، دستهای خود را با آستینی شبیه به دستکش که روی آن سیمهای محکم فولادین کوفته بودند مجهز می کردند و نیز یک نوع دستکش مخصوص دیگر که از چرمهای بسیار سختک و محکم تر از سنگ و فولاد برای این کار تهیه کرده بودند، به دست کرده و به مسابقه می پرداختند. بکار بردن این دستکش های عجیب که به راستی اسلحه ای کشنده بود سبب می شد در هر مسابقه یکی از طرفین کشته یا سخت مجروح شود. در نتیجه مسابقه های مشت زنی به سبک رومی ها منسوخ شد. ولی مشت زنان المپیادهای باستان، دستکش چرمی بدست می کردند و برای از بین نرفتن آن با واکسی از چربی حیوانات آنرا واکس می زدند.
در واقع بازی بوکس با از بین رفتن مسابقه های المپیک توأم گردیده و در سال ۴۰۰ پس از میلاد قهرمانان ورزشهای گوناگون بوکس را به کلی فراموش کردند.
مقارن با آغاز قرن هجدهم مجدداَ بازی بوکس و کشتی گیری که هر دو از بین رفته بودند شروع شد بطوریکه حکایت می شود یک نفر کشیش ایتالیایی که نامش «سن برنادن» بود به جوانان عصر خود فن بوکس را می آموخت و منظورش از این عمل این بود که دوئل (مبارزه با شمشیر) را که پیوسته به مرگ یکی از دو حریف پایان می یافت منسوخ نماید و به جای آن نبرد با مشت که خطر آن کم تر است متداول کند. سن برنادن رواج این فن را یک نوع احسان و نیکوکاری می دانست از این جهت او را پدر بوکس نامیده اند.
